เมื่อตอนกลางวันเพื่อนชวนไปนั่งกินอะไรกันที่สวนลุม
เราก็ปูเสื่อกันริมน้ำ พอดีมีเพื่อนเป็นคนอิสาน เขาตำส้มตำเป็น ก็เอาครกไปด้วยก็ตำส้มตำกินกัน อร่อยมาก
จังหวะที่เพื่อนๆเราเดินออกไปซื้อน้ำอัดลม เราก็นอนคว่ำบนเสื่อ อ่านหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ คอลัมภ์ดารา
เหมือนมีอะไรเย็นๆที่น่องเรา เราก็นึกว่าเพื่อนแกล้ง พอหันไปดูแทบช๊อก เหี้ย ตัวเป็นๆ เอาลิ้นสองแฉกเลียน่องขาวๆของเรา
เราลุกขึ้นเอาเท้าเตะปากมัน ฟาดไปโดนครกส้มตำคว่ำ เหี้ยมันสู้เราด้วย กัดเท้าเรา จมเขี้ยวเลย
เราตกใจมาก คว้าเอาสากทุบหัวเหี้ยตั้งหลายที ทุบๆๆๆ เหนื่อยมาก มันถึงปล่อย แล้วคลานหนีลงน้ำไป
เราไม่กล้าบอกเพื่อนว่าโดนเหี้ยกัด พอเพื่อนมา เราก็บอกมันว่าหมากัด
เพื่อนเราพาไปล้างแผลที่ห้องน้ำ แต่เรายังไม่ได้ไปหาหมอเลย
เรากลัวว่ามันจะมีโรคเหี้ยบ้าไหม แต่คิดๆอีกทีเหี้ยไม่ใช่สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม มันคงไม่มีโรคเหี้ยบ้า
แต่เราก็ยังใจคอไม่ดี กลัวมันจะมีโรคเฉพาะอะไรของเหี้ยหรือเปล่า
ตอนนี้ล้างแผล ใส่เบต้าดีน พันผ้าไว้แล้ว แต่ไม่สบายใจมากถึงมากที่สุด
หนักใจอีกเรื่อง เราไม่กล้าบอกเพื่อนว่าเราเอาสากไปตีหัวเหี้ยแล้ว กลัวเพื่อนเอาไปตำส้มตำอีก พวกนายว่า ถ้าวันเกิดมันเราซื้อสากไม้สวยๆ ให้มันมันจะสงสัยอะไรไหม
ตอนนี้แผลที่เท้าก็ปวดๆชาๆ แต่ถ้านึกตอนที่ได้เตะปากเหี้ยมันก็สะใจ เราว่าคุ้มอ่ะ ยังไงพวกเหี้ยนี่ปล่อยไว้ไม่ได้ เราจะลองคิดๆแผนไปจัดการมัน ให้เกลี้ยงสวนลุม มันจะได้ไม่ไปทำร้ายใครอีก
ตอนนี้ กำลังงงๆ เราต้องไปโรงพยาบาลสัตว์ หรือโรงพยาบาลของคนทั่วไปดีวะ
ตกลงเราไปโรงพยาบาลคนนะ โรงบาลตากสิน เรามีประกันสังคมอยู่
อุตสาห์ไปแต่เช้า ได้ตรวจสิบโมง ดีที่เจ้านายให้ลา
หมอเอาเนื้อเยื่อเราเข้าแลบไปตรวจด้วย นัดเราอีกทีวันจันทร์หน้า
โดนหมอด่านิดนึงว่าทำไมเพิ่งมา เราบอกเมื่อวานมัวแต่ตกใจ
ก็แก้ตัวว่าทำแผลอย่างดีแล้ว หมอก็ฉีดวัคซีนบาดทะยักให้
แล้วให้ยาแก้อักเสบ กับยาพารามากินอีกสองแผง
ย้ำเราด้วยว่าระหว่างนี้พยายามอย่าให้โดนเหี้ยกัดซ้ำ อีก
เราบอกหมอ เราอยู่เฉยๆ เหี้ยมันกัดเราเอง
ถามหมอว่า แล้วต้องตัดหัวเหี้ยมาตรวจเชื้ออะไรไหม หมอบอกไม่ต้อง
แต่ก็ดีแล้ว ถึงหมอบอกให้ตัดมา เราก็ไม่รู้ว่าเหี้ยตัวไหนที่กัดเรา
ก็เห็นหน้าตามันเหมือนๆ กันหมด ตัวแม่ ตัวลูก
ขากลับนั่งรถเล็ก บ้านเราอยู่เจริญนคร 55 คนก็มองเท้าเรา เพราะมันบวมมาก
แวะซื้อขนมที่เซเว่นหน้าตลาด เด็กมันก็ถามเราโดนอะไรมา
เราบอกโดนเหี้ยกัด เด็กค้อนเราใหญ่ เราบอกว่าจริงๆ มันก็ไม่มองหน้าเราแล้ว
นั่งกินแยมโรลรสส้มหน้าบ้าน ก็นึกๆ อยู่ว่าจะเอาไงกับเหี้ยพวกนี้ดี
เห็นอยู่สบายเต็มสวน ไม่นึกว่าจะทำร้ายคนด้วย
เราว่ามันอยู่กันเยอะไป แล้วไม่กลัวคนเลย ถ้าเมื่อวานเราไม่สู้มัน
เราจะโดนมันลากลงไปกินในน้ำไหม
แล้วพวกนายคิดดู เด็กเล็กๆ ไปวิ่งเล่นในสวน ถ้าพ่อแม่เผลอ จะโดนเหี้ยพวกนี้ทำอะไรบ้าง
เราเลยคิดว่าเราจะต้องทำอะไรสักอย่าง แต่ก็กลัวๆบาปเหมือนกัน
ถ้าเราวางยาเบื่อเหี้ยพวกนี้บ้างจะดีไหม มันจะได้น้อยๆลง แล้วก็กลัวๆคนบ้าง
ไม่อยากให้เห็นเป็นเรื่องล้อเล่น ไม่โดนเหี้ยกัดกับตัวคงไม่มีใครสนใจ
ถ้าไปสวนสาธารณะแล้วยังไม่ปลอดภัย ความมั่นคงในชีวิตคนกรุงเทพอยู่ที่ไหน
อีกอย่างเหี้ยที่เราเห็นก็ตัวใหญ่ๆทั้งนั้น จะต้องใช้ยาเท่าไหร่มันถึงจะตาย
เราว่าวิธีเอาไม้กอล์ฟหวดที่นายว่ามันก็น่าจะได้ผล
ทุบ ๆ ๆ ๆ ทุบ ๆ ๆ ๆ
ยิ่งถ้ามันสู้ด้วยนี่คงมันพิลึก
แต่เราว่ามันโหดไปอ่ะ พวกมือถือสากปากถือศีลที่เห็นใจเหี้ย จนเป็นเพื่อนเหี้ยไปแล้ว เพราะไม่เคยโดนเหี้ยกัด คงร้อนใจ ออกมาห้ามเราแน่ ใจเราไม่ได้อยากฆ่าเหี้ย เราไม่ได้เกลียดเหี้ย แต่เราเกลียดพฤติกรรมมันนี่แหละ ทำไรไม่ถูก
.
.
.
เครียด
.
.
.
เธเนเธฒเธ 
